Yerli ayakkabının bir numarası: Capsule Plus

Bilal kartal kimdir?

1985 Ağrı Tutak doğumluyum. 1988 yılında İstanbul’a geldik. Okul hayatını bitirdikten sonra iş hayatına başladım. İlk iş deneyimim babamın yanında oldu. Hafta sonları, okulun tatil olduğu zamanlarda gider babama yardım ederdim. 1996’dan 2008 yılına kadar Tekstil aksesuarı işi yaptık. 2008 yılında dolar ve enflasyon artışından dolayı kapatmak zorunda kaldık. Sonrasında kayınbabam vesile oldu ayakkabı işine girdim.

Ayakkabı ticaretine nasıl girdiniz?

İlk başta Şirinevler Meydan’da kayınbabamın dükkanında tezgahta ayakkabı satarak başladım. Edirne’ye daha sonra farklı pazarlara giderek ayakkabı satmaya başladım. Mevla’m bir kapı açtı ve ufaktan Gedikpaşa’da bir ayakkabı toptan işine girdik. Bu işe girdikten bir iki sene sonra da kendimize ufak bir imalathane açtık. Orada da aşağı yukarı 7-8 sene imalatımızı sürdürdük. Baktık müşterilere yanıt veremiyoruz 2019 yılının başında burayı kurarak fabrikasyon işe başladık.

İmalat sürecinden bahseder misiniz?

Gedikpaşa’daki imalatımızda %100 deri olarak ürünler imal ediyoruz. Ama İstanbul’da fabrikasyon üretim olduğu için deri yapmak zor oluyor. O yüzden tamamıyla polietilen, kanserojen madde içermeyen fitalat testinden geçmiş ürünler imal ediyoruz. O şekilde yurtdışına ihracatımızı yapıyoruz. Ürünler TSE belgesi olmadan gümrükten geçmez. Biz bu belgelerle ihracat yaptığımızı beyan ediyoruz, o şekilde geçiyor.
 

İmalattan sonra pazarlama süreci nasıl işliyor?

Ağırlıklı olarak yaptığımız ürünlerin yüzde 70-80’ini kendi markamızla Almanya, İngiltere, Hollanda,Romanya ve Portekiz’e kadar ihracatını yapıyoruz.Tabii dediğim gibi ürünlerimizin yüzde 70’ini yurtdışına çalışıyoruz. Yüzde 30’unu da kendi pazarımızda iç piyasadaki toptancılarımıza hizmet ediyoruz

Sizin gibi ticaret yapmak isteyenlere tavsiyeleriniz nelerdir?

Hiçbir zaman insanın mücadelesinden vazgeçmemesi gerekiyor. Hani derler ya; her gecenin bir sabahı oluyor, her zorluğunda bir ferahlığı oluyor. Her zaman insanın mücadele etmesi gerekiyor, yani direkt “bıktım, vazgeçtim” falan… Daha yaşımız ne, öyle değil mi? Yanımızda şimdi 43-44 arkadaş çalışıyor, ben hiçbir zaman onlara üstten bakmadım. Çünkü kendimiz işçilikten geldik. Ben üstten bakmaya karşıyım. Her zaman arkadaşlarımızla dertleşiriz. 2 haftada bir toplanır toplantımızı yaparız. Bu insanlara bir motivedir.HABERDESİNİZ