Bu, evimizdeki depresyon. Kendimi tavan arasında asmaya çalıştım, döşeme kırılınca tavandan aşağı düştüm ve ailem duydu. Her gün savaş veriyorum. Kocam elinden geleni yapıyor ancak duvarlarımı aşamıyor. Anlamıyorum. Neden kurtulamadığımı bilmiyorum. Harika bir ailem var. Bencil, kayıp, hasta ve kendime kızgın hissediyorum. Beynim hep biraz farklı işledi ve okulu bitirebilmek için bile savaş verdim. Bir işte çalışamıyorum. Uzun süre odaklanamıyorum ya da çok uzun sürüyor. Kovulmadan önce ayrılıyorum. Değersiz hissetmek çok zor ve aileme yükmüşüm gibi hissetmekten nefret ediyorum. İçimde o kadar çok acı var ki! Terapideyim, ilaç kullanıyorum. İntiharımın aileme yardımcı olacağını düşünsem de, kafamı bir toplayabilsem yaşamak isteyeceğimi, bir işe yarayabileceğimi de biliyorum. O kadar uzun süredir deniyorum ki bende işe yarayacak mı bilmiyorum. Bugün buradayım. Yarının nasıl olacağını yarın göreceğiz. Gün be gün, bazense saat saat ilerliyorum. Bazen bir saat daha dayanabilsem yatağa girip yarına kadar uyuyacağımı ve yarın olacakları göreceğimi söylüyorum. Bugün mesela güzeldi. Bugünden yarın için bir umut ışığı arıyorum. Bugün deniyorum.